بازسازی تاپه یی
(طنز)

مصطفی عمرزی

روند بازسازی کشور که به کمک جامعه ی جهانی به پیش می رود، اگر چه بسیار دلخوش نیست، ولی از هیچ کرده بهتر است. جامعه ی جهانی که از روی ناچاری، بالاخره رو به سوی ما کرد، نمی دانم چرا باوجود کم کاری، علاقه مند است همیشه ما را منت گذار کرده، کمک های ناچیزش را به رخ ما بکشد. اگر قبول ندارید که چنین نیست، به  نمونه هایی که خدمت تان ارائه می شوند، توجه کنید.
دیده اید که از کوچک ترین تا بزرگ ترین کار های عام المنفعه را با چه غوغای      رسانه یی بازتاب می دهند. این به جای خود که نه تنها به آن قانع نیستند، بل توقع دارند که باید کمک های ناچیز شان تا ابد جزو تاریخ افغانستان شوند.
با ختم هر پروژه، چه عمرانی چه آموزشی، در گوشه ای چشم ما به لوحه یا در واقع تاپه/ مُهری می خورد که روی آن، نوشته شده است:

 این بیت الخلاء به کمک مادی فلان کشور ساخته شده است. یا این جویچه به همکاری و دوستی کشور فلانی پرداخته شده و به افغانان تقدیم می شود. همین گونه در هر جایی که دستی از کمک های خارجی خورده باشد، مُهری را تماشا می کنید که از یک سو     پیمانه ی خودنمائی های خارجی را نشان می دهد و از سوی دیگر، نمایانگر آن است که بلی، با چنین کمک های ناچیز، باید این ها را جزو تاریخ خویش بسازیم؛ زیرا بسیاری از این تاپه ها با چنان ظرافت و استحکام ساخته شده اند که به نسبت مواد به کار رفته در پروژه ها نیز محکم تر اند. آن ها امکان دارد خیلی و تا سال های زیاد نسبت به عمر کوتاه عمرانات خارجی، دوام آورند. بعداً هر زمانی که از خورد و بزرگ این کشور با آن ها مواجه شوند، به یاد می آورند که  در چنین تاریخی، خارجی ها به ما کمک کرده بودند. اولاده ی خارجی ها با سفر به افغانستان به آن ها فخر خواهند کرد. شاید باعث گسترش توریسم نیز شوند.

دوستان بین المللی! اگر می خواهید کمک کنید، این مسخره بازی های چیستند؟ لطفاً با درج تاپه های تان، کشور ما را  همانند اسناد دولتی، داغان نسازید.